Ik was vijftien toen in 2011 een jongen op mijn middelbare school uit de kast kwam als trans man. Voor meeste leerlingen was het iets waar ze nog nooit van hadden gehoord, en het was daarom ook reden voor veel discussie onder onderling. Ik had naast een zwangere trans man in een TLC show, en een trans man die in de clinch zat met zijn ex vrouw bij Dr. Phil omdat ze vond dat hij niet voogd mocht zijn over de kinderen omdat ze technisch gezien niet van hem waren, nooit trans mannen gezien die niet als freaks werden afgebeeld. Hoewel de rest van de leerlingen na verloop van tijd weer terug gingen naar de orde van de dag, bleef ik geïntrigeerd, en zocht het internet af naar meer informatie. Het idee dat ik mogelijkheid zelf ook trans zou kunnen zijn kwam pas een jaar later, en twee jaar daarna kwam ik uit de kast.
Er zijn twee redenen waarom er zo’n lange tijd zat tussen de eerste gedachten en mijn transitie. Ten eerste ben ik opgegroeid in een gezin waarin er een hele hoge waarde werd gehecht aan wat anderen van ons dachten. Mijn eigen behoeften waren onderhevig aan de behoeftes van mijn ouders en wanneer ik niet aan die behoeftes wilde of kon voldoen werd het als een persoonlijke aanval gezien. Ik heb hierdoor geïnternaliseerd dat ik het aan anderen moest toeverlaten om te bepalen wie ik was en wat ik nodig had. Daarom was ik, toen ik er achter kwam dat trans mannen bestonden, vooral bezig was met redenen waarom ik juist niét transgender zou kunnen zijn. Ik had geen ‘aha!’ moment waarover zo veel mensen in hun Youtube filmpjes vertelden. Ik viel niet op vrouwen, klom niet in bomen en was altijd, volgens mijn moeder, een erg feminien kind geweest. Ik had me er in ieder geval niet tegen verzet zoals de trans kinderen op tv. ik begreep later pas dat ik daar geen keuze in heb gehad. Deze combinatie van gebrek aan zelfvertrouwen en gebrek aan representatie was meerdere malen de reden geweest om mijn trans gevoelens in de koelkast te zetten.
Ondertussen ben ik drie jaar uit de kast, twee jaar aan de testosteron en heb ik twee maanden geleden de borstoperatie gehad. De operatie was een heel belangrijk moment voor mij. En hoewel ik dacht dat ik geen schaamte meer had rondom trans-zijn, nam ik aan dat hierover delen met de mensen in mijn directe omgeving ongepast zou zijn. Echter, toen ik me realiseerde dat ik zelf de middelen had om te bepalen hoe ik gerepresenteerd werd, besloot ik mijn verhaal te vertellen. Want hoewel ik geen invloed kan hebben op de situatie waarin iemand opgroeit, kan ik wel erkenning/herkenning bieden aan mensen die het zelfde doormaken als ik, en buitenstaanders helpen daar begrip voor te krijgen.
De posts die ik maakte op Instagram en Facebook kregen veel aandacht en respect, en er ontstonden uitgebreide discussies tussen mensen met hele uiteenlopende achtergronden in de comments. Bijvoorbeeld over de effecten van verschillende vormen van activisme. Hoewel de posts in eerste instantie niet als ‘kunst’ waren bedoeld, hebben ze uiteindelijk het werk gevormd waar ik het meest trots op ben gebleken, en dat is het risico dat ik loop om veroordeeld te worden door ‘out’ te zijn helemaal waard.
nathandoorduin.com 